2009 - Verdwenen - Avondluik

Verdwenen




Ook ik heb Belinda
nooit meer terug gezien
dat weet je nu
vertel het maar aan iedereen

ze vertrok met een boot
gemaakt van klompen
hees de zeilen in de wind
en kwam met een zuchtje
op een eiland terecht

ze schreef de eerste tijd
nog brieven
die werden bezorgd
door de arbeid van een koppeltje
onaangepaste postduiven

maar later bleef het stil
vernam ik verder niets
en verzon ik dat ze zweeg

vanuit een aards en donker zwijgen.



Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Avondluik


Hier spiegelt mijn schaduw
in avondlicht, de begroeiing
aan de slootkant, hoor mijn echo
ontvlucht uit mijn geweten
ik was een kind
was ik een kind
droeg jij mijn glimlach
in de innerlijke binnentas
die bonte bos blote bloemen

voor het geïsoleerde raam
de buren glurend
naar krankzinnigheid
ik hoorde die waanzinnige lach
jij droeg de droomtas
naar de verandering
waar een kerstboom stond
had jij ooit de naakte billen
en ik het dweepzuchtige
als ware trouwe vrienden
tussen eeuwenoud stro

twee paar benen in een kribbe.


Schrijver: Mobar Vorstkasteel.