Nachtvracht --- dronken

Dronken droom ik liefde


Dronken droom ik liefde
tussen de regels van jouw teugels
en vermogen vrouwen te temmen
zie ik een vreugde in jouw ogen
ook ga jij niet naar de meeting
en bent verdrietig af en toe
we zullen denken om te overleven
gaan ergens anders wel naar toe
zal wel denken aan die dichters
hoe ze mooi zijn in hun vreugd
maar ik ga echt niet verschijnen
omdat mijn libido niet deugt
dan zie ik al die verlangende smoeltjes
kwijlend om mijn schoonheid te zien
maar wat saaie aalmoezen
is alles wat ik met mijn lot verdien
dus vaarwel die scheve oogjes
de haven is met schuim in zicht
ik zal niet verder verhalen
het geheim van dit gedicht
ik wens een ieder veel plezier toe
met alles wat je doet en laat
ik zit met mijn tenen in de prut
hoop dat je het beter vergaat
ik zal ooit wel zeker denken
dat ik ooit ook een dichter was
maar ik kan niet verder schenken
want ik moet nodig voor een plas.



Schrijver: Mobar V., Amsterdam.


Lieftallige bewegingen

Ik leef mijn leven
tussen internationale
lieftallige bewegingen
in mijn zelfgebreide truitje
onder een dito muts
ik heb wel gezien
dat het allemaal niets uithaalt
de zon komt op
wordt weer neergehaald
er gaat een vliegtuig achterna
een haai bijt een surfer
de wind aait een berg
en er is niemand liever
dan mijn eigen moeder
dood, omdat ze het niet haalt
mij uit te roepen tot een zwerver
maar ik ben onderuit gegaan
ik werd doodgezwegen als een banaan
en ik heb die fruitschaal ondergekotst
de dode poes aan de slager gegeven
de zoete koekjes bitter gemaakt
met mijn angsten heb ik de stilte
zwanger gemaakt als een hysterische
dichteres, maak me niet kwaad
ik lust je rauw, ik ben verlegen
neergehaald als de zon iedere dag
heb ik te lang mijn leed verzwegen
alsof al mijn tranen van steen
al die ellende met mijn derde been
die wou telkens naar de maan
want daarachter was de zon ondergegaan.


Schrijver: Mobar circa 2007

Dwaaldeceptie

....

Nachtvracht (fragment)

......

Zo, samen in het donker
de duisternis overleven
totdat er weer licht is
om over te geven.

Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

©

Nachtvracht (fragment)

....

Duister tastend


Wat ooit zoveel op liefde leek
is nu compleet ondersteboven
tot het woord weer terug gekomen

en het wordt steeds grimmiger
er worden grappen herhaald
dezelfde humor opnieuw gemaakt
wordt door de beerput gesleurd

er wordt met het leven geleurd
men verveelt  zich veel te snel
in eigen levensloze hel
is de ander steeds een draak

de maatschappij is aan de drank
en de liefde, stank voor dank
rot weg in een eenzame stal
is het daarom, dat ik zo lal

en aan je blote tieten wil zitten
terwijl ik eigenlijk moet pitten
omdat je zo op mij zit te vitten

zoek ik het woord in mijn brein
als je niet langer bij me wilt zijn
zal ik de eenzaamheid vervloeken
je komt mij dus nooit meer bezoeken
maar gaat op reis nu met een trein
helemaal naar het verre Rusland
je zwaait en geeft me een kushand
laat me duister tastend achter
in mijn dwaze dromen
waar je ooit als kikker sprak
over veel te hoge bomen
is nu een niemandsland vol angsten.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Nachtboezem

....

Heimweehut

Maanlach


Jouw liefdeshart
bijna ontastbaar onberekenend
als weer en wind, was je in liefde

een vergeten kind, dat aandacht bliefde
ging naast je staan, in kundig eisen
en vroeg de maan ook om een lach
om zich in duister te bewijzen.




© juli 2009, mobar


Nachtboezem van jouw ziel


Telkens fluistert er muziek gevoelig
bonst jouw hijgend hart aan mijn lichaamsoever
tussen het warme bed en hoge plafond gelegen
pleeg ik mijn strelen, dampend zweet
op mijn voorhoofd, zijn de diepe rimpels
leeslijnen voor jouw vragend welzijn
adem ik jouw speelzucht tussen mijn dijen
verandert het schip van spannend avontuur
en vaart de rivier op naar een groter lijden
dan alle heimwee in het afscheid van jouw hart
voel ik de nachtboezem van jouw mensenziel
dansend, zingend, reizen naar de liefdeshemel
waar onze lijven samensmeltend zwijgen
en samen geeuwen in een diepe rust
als late meeuwen aan een lippenkust.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Nachtvracht (fragment)

Nachtvracht

vrijdag 31 juli 2009


Regen in de nacht

Duisternis dimt nacht tamelijk zacht
in een dromend woorden onderkomen
misschien een schim, in hem de ziel
zou deze twijfels thans herkennen
of toch een dweil, met tegenzin
die nog zijn grenzen moet verkennen

vermenigvuldig zinloos zwijgen
verlegen inhoud, het hart paraat
we gaan naar huis, doorbreek
de stilteschaduw der liefde,

aangelegen komma
de daad
wordt al snel dichterlijk donker
jij hebt jouw kansen verspeeld,
tussen dromenzachte regen,
en generaties van gewoontes
droeve melodie,
aan jou de terugkeer
alle heimwee naar een triest verlangen.

Schrijver: Mobar V., Amsterdam.


Labels: Delen, Heimwee, Leven

Aandacht

Aandacht


Het zijn niet zij, die aandacht verdienen
die altijd aandacht krijgen
maar zij die het meeste durven vragen
ze zullen ‘t krijgen, omdat ze niet zwijgen
en achter zware zwarte ellebogen
schuilen de meest ultieme dogmakerken
achter goed bedoelde sterkte
schuilt het intiemst bedoelde graf

zodra ook de levenden zwijgen.

Schrijver: Mobar V., Amsterdam.


Stilte droom


Een hart voor veranderde werelden,
zwaluwen op zoek nabij het strand
omhelzen tijdens een zomeravond
een glaasje cider bij de krant

een hoofd voor op de salontafel
vertegenwoordigt de leesbare ziel
in andere tijden, kom je terug

naar waar je nooit geweest bent.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Wildernis


Wees
een wees in de wildernis
de buitenhuid scherpt
binnenthuis
waar pa en ma steeds ruzie maken
verberg jij dromen onder het laken
drupt een oude waterkraan
een roestbruine weemoed
die mij veel te brutaal overkomt
dit is niet jouw thuis
ik scheur mijn teksten uit het dagboek
van een ander met een aangenaaide penis

ik ben de zoon van een trauma,
maar ik vecht mij terug
in dat stromend taalgebied
vraag je mijn woorden ter overweging
mijn wortels ter veredeling
en krachtig zingen van de nacht
geen moment van vergeving maar in opluchting
laat je mij niet meer alleen
daar in de woeste tuingeest
van het zwervende derde been buigen bomen
woeste dromen tegen alle richting in
waanzinnig op weg naar het einde,
gooi ik jouw fiets weer van de groene heuvel
laat jij je waaien door dit droeve euvel
onze benen bekrast door de braamstruiken
struikelend over zoveel verraad
op een dag terwijl je weet
dat ik je graag mag,

ik heb nog wat lijken onder het bed,
tijdens een herfstdag in de wildernis
die dag dat ik eigenlijk denk, dat ikjouw gedichten
zou moeten lezen in plaats van mijn eigen gedachten
als een dronkaard eenzaam te vrezen,

maar je ziet het al aan mijn gezicht
er heerst een beest in iedere zin
ik hunker naar het vreemde leed
dat ik bemin
van mijn gedachten gaan er werelden
niet over een enkele nacht ijs
of vallend blad, door zon gebroken
liefhebben van tranendalen

tussen jouw tepels
tenen kussen zinnen met dezelfde dunne vingers
die de dageraad beminnen,

drupt de oude waterkraan
een roestbruine melancholie
die nog steeds brutaler wordt,
maar ik vecht mij terug
in dat stromend taalgebied
vraag ik jou mijn woorden te overwegen,

alsjeblieft, verlaat me niet .


2 september 2008

© juli 2009, Mobar

Druppelland

Het persoonlijke relaas van de onbekende kunstenaar Alfons Antana.

Het geheime liefdesleven van Violette Zandheuvel.

Indrukken uit het leven van de niet bestaande schrijver: James Absurdy.

Lees: Druppelland Deel 1 Vreemde tijden

 

Nachtvracht (fragment)

....
Donker valt de nacht

Mezelf een beetje
niet helemaal die komiek
of die zonderling van vroeger
nog in korte broek op weg naar toen
zomervakanties, heerlijke zomervakanties
in de straattaal van toen
het kinderbos nog rimboewas

ik kreeg een glasmelk van een oude dame
en ik gaf de oude dameeen glas melk
omdat ik met twee woordensprak
smolt het ijsonder mijn voeten
lagen de velden

graanschuren van verleden
en stoppelbaardjes
uit de koude doos
ik waande mij dorpsgek
maar was te verlegen
voor al te dolle streken
op een dag liep ik weg
in de hooizolder
vond ik de oude vogelsverschrikker
en die heb ik toen naar beneden gehaald,

ik herinner me dit nu nadrukkelijk, omdat ik
een borreltje op heb
en even terug ga in de tijd
in deze tijd kom ik tot leven
kom ik tot leven achterhaalde nacht
jij hebt hier duisternis gegeven

liet mij vrouwen lieven met woorden
en gaarne tuttigheid en frustraties vermoorden
hier op dit binnenplaatsje omringd
met bemoste muren
de schijnwerpers
op mijn schaduw gericht
breng ik dit jachttafereel tot naakte daden
ik verlaag me niet onder het maanlicht
van de heimweedood
ik zie nog hoe ik mij verstopte
achter een dikke boom in
het duistere nachtwoud
snoei ik mijn dagen
vermoei ik mijn nachten
nabij de trotse pruimenboom
geef ik mezelf een beetje leven
soms veel meer gevoel
in mijn wolvengehuil van de nacht
nu veel te ver weg van de natuur
raken mensen aan mijn rijkdom gewend.


Schrijver: mobar

Herfstvakantie - droomverleden

...

Herfstherinnering


Toen de dagen korter werden
zon op tijd veel minder scheen
liet jij mij spelen in de verte
eenzaam dansend linkerbeen

niet veel verder achter de maan
geen licht meer op het droombalkon
waar de vogels kwamen eten
mijn kanarie reeds vergeten
achter glimmende spiegels, hoge bergen
speelden ook acht kleine dwergen
met de woorden, steeds woonachtig
dronk jij wijn, op nummer tachtig
waren de muren, vol behangen
met het blosje, op jouw wangen

toekomstig nuchter, vol ernstig vertrouwen
greep jij mijn hart, vast, met jouw klauwen.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.


Onbemind verleden


Daar in jouw onbemind verleden
zwerft nog een eenzame ik
die niets anders weet
dan wat jij beloofde
maar nooit deed
en die vergeet niet
dat ik hier mee worstel
tussen alles wat
er aan droom is verloren
ga je nu weg, knoop ik
een touw aan jouw schaduw
dat schemerige breinwerkje
dat je voor me achterliet
heb ik drie keer gelezen

nooit heb ik beweerd
dat jouw onvergankelijke schoonheid
iets te maken had met mijn vrije tijd
of jou in het openbaar gevraagd
om niet meer naakt te verschijnen
wanneer ik geen model nodig had
om mijn schrijnende kwast te doen pijnen
nooit vroeg ik jou iets tegen jouw zin
of andere zinnen die in het niets zouden gloren
als ik niet jou, maar een ander zou mogen
bekoren, sliep ik nog naast je in meest
waanzinnige dromen,

sleep ik je voor de rechter
wanneer je voor de linker mocht komen
daag ik je uit mij echt niet meer te vergeten
jij blijft nooit meer onbemind, dat is alles

wat je nog van mij verder hoeft te weten.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Vakantieadres

...

(zaterdag 27 juni 2009)


Vakantieadres

Bij de boerenweg, de laatste bocht
links achter het grasland, ligt de groene camping
tussen rijen bomen, nabij het dromenmeer
zetten ze de actieve tent op
met wild gehamer, en vrouwenmuziek
onder de luifel, kust ze haar geliefde
op een ansichtkaart naar later
telt ze negen gezichten en achttien handen.

Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Overwogen


Liefde is
geen eigendom
geluk lijkt
geen bezit
tranen dalen
zelden stijgen
verlangens
zonder verdriet

er is steeds oorlog
komt nog geen vrede
alleen maar onrust
vanwaar de rede
laat die maar zwijgen
en droom een droom
want in het duister
van de nachten
is er een vriend
die naar je verlangt
ook al hoort hij
jouw naam nog niet
door dikke mist
en hersenschimmen
hij droomt jouw droom wel
maar dan zonder
triest verloren verdriet
in zijn stil verzonken verlangen.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.
Ook dit is een gedicht, van een aantal jaren geleden.



Mooi beschaduwt verleden

Omdat ik in de lente woon
hier de uiteindelijke brief
aan chaos en verwarring
langs die bittere pil uit het verleden
weer op gestaan
uit een ondiep graf
met alle droefenisen
onverwerkte frustratie,

je mag mij alles vragen
droeve geest
ik schrijf de namen
van de verklaarden
zalig geraakten
tussen bomen
op de tafel
zit ik naast je
overzie ik het water
het stille spiegelwater,

de bomen aan de overkant
wuiven genoegzaam vrede
over het wateroppervlak

dat trilt door de emoties
meer zuurstof in de lucht
naar adem tot verlangen
even dat droombeeld
in mijn brein,

blaast hier het blazoen weg
van stoffige bezwaarde letters
hoofdletters der droomzonde
van in illusie verloren zinnen
die ernst in het duister beminnen
met diep trieste gedachten,

tussen weemoed en vraagstuk
krokodillentraan en waagsmuk
vergeet die andere naam niet
geef dat troeteldier een windkus
zie in de bomen weer de huismus

bewaar je dromen maar voor later
vriend uit een mooi beschaduwt verleden

trage lentenacht
traag voorjaarsduister
prille maanstraal.





Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Muurbloemen

Muurbloem


Doorbloem jouw baden
proef de genade
de herfstwindkade
in tijdloos worden
nooit zonder woorden
volg jouw geweten
door stille straten
beleef de schaduw
geurende rozen
verkies verpozen
boven leegte, rush
zielloze malloten
zonovergoten
vergeelt jouw lijf
zorg nog even
beleef het leven.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.



Toen jij mij de wolken droeg


Je woorden waren zacht
zachter dan mijn weemoed
mijn liefste er zat zuurstof
in jouw woorden en ik hunkerde
zoals jouw lichaam aan mijn zijde
lachend op het katoen, dat stug was
steigerde ik met mijn edele gewicht
we sliepen kilometers onder regen
maar dat maakte niets uit
we waren weg, op hoop van zegen
en je verklapte mij jouw naam
ik dronk uit de diepste poel
van jouw hart
hield je hand vast, en droomde uren
over het uiteindelijk samensmelten
van onze ziel, die al uit een stuk bestond
we kwamen in beweging, namen bochten
liepen een eind recht door naar de hemel
we verborgen het alfabet naar onze lusten
we verzamelden spullen om later weg te geven
er gingen mensen dood
om nooit meer terug te keren
er vlogen vogels naar het Zuiden
met vreemde geluiden
ik voelde een onbestemde angst
toen ik naast je lag te dromen
dacht ik na over wat we overdag deden.



Schrijver: Mobar V, Amsterdam.


Vanuit de wortels


Weet dan werkelijk niemand dat
die religieuze pijn
vanuit de wortels groeit
in de watten tot het wegen
tussen de parels en kruinen,

van de zeven dronken dwergen
kietelend jouw ronde zorgenbuik
bewegend voor jouw doemend denken,

uit intimiteit van de grachtengordel
drinkende onschuld van troepzwervers
flinke dageraad en verse ochtend,

maar hier droogt jouw wortelkans
flikt het onkruid de morgentepel
zijn we allen in de tempel
van weemoed en verlangen,

wegende jouw frisse ochtendbad
die draagbaarheid naar overkant
oevers badend aan zorgzaamheid.


Schrijver: Mobar V.

Vergeten-koffer

...

Straat


Donkere wolken drijven woedend boven grauwe grijze daken,
er dondert af en toe een zware hagelbui naar beneden
op de vrijwel verlaten straat dan plots
weer een schimp zon
een schitterend afwisselend beeld van wijsheid
ligt op straat tussen sjokkende mensen op weg,
maar altijd te laat, zorgen stapelen zich onder nieuwe
reuze wolken waar komen ze vandaan
is de humor nu vergeten, om de hoek
woont een weduwe haar witte
haren kleuren soms de duistere nacht
met iets van leven in het vergeten,
het langzaam niet meer herinneren
van de mensen die ze nooit meer ziet.

Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Woord alleen


Hier tussen regelmaat en regels
van jouw zinnen, voel ik de wereld
in een dieper voelen, ademend
neem je mij mee naar intenser tasten
tussen de letters en de kasten,
en hier eindigt de avond ook
in de nacht en peins ik eenzaam
in mijn woord alleen,
jouw herinneringen zijn mij als muziek
zou er een leven in blijven bloeien
tussen het wegebben voel ik de heimwee
in een dieper voelen, bevrijdend
zou ik je willen helpen
verder wandelen
tussen de ketters en de lasten,
en hier begint de nacht ook
in het duister peins ik verder
in mijn woord alleen.


Schrijver: Mobar V.

Het zoete duister

...

Man onder de maan


De inheemse dromen van het innerlijke geheugen.
Enkele sfeerschetsen uit 't verleden.

Het innerlijke geheugen van de bescheiden dichter Alfons A.


Het geheugen is tijdens deze bijzonderevakantie in de stijgbeugels
van het gewetenreizen onder de blakerende zon.
Dit leven met wat dromen de moeite waard maakt, voor een reis naar het Zuiden.
Het eenvoudige leven in een tent, benauwd van zeewier en zoute haring, goedkope wijn uit het land van de ontheemden, door de onzin en het bewerken van de droomtuin.
De onuitputtelijke genadeslag van de kracht van een wellustige geest en het onzijdige materiaal,
zonder vorm, slechts een substantie in het dagelijkse leven als een donkere geest in ballingschap verstoten van het menselijk intellect. Wie heeft het recht Alfons te verstoten en hem tegelijkertijd afstandelijk te noemen? Wie heeft er eigenlijk het recht hem te benoemen met alles wat er leeft in zijn/haar geest?
Zijn gedichten gaan over zijn ratio, so what?, moet iedereen het over zijn gevoelens hebben,
Niemand kent hem hier, hij is een schrijver, hij heeft voor een pseudoniem gekozen omdat hij wil schrijven zonder dat men zich met hem als persoon gaat bemoeien.
Er zijn er hier zat die met een veel anoniemer pseudoniem werken
en dan vervolgens heel persoonlijk gaan doen omdat ze zich achter een masker verschuilen.
Dus hou het bij Alfons Antana, en noem mij niet ongevraagd Molenaar,
en bemoei je niet met mijn persoonlijk leven wanneer ik een keer een grapje maak
onder alweer een smachtend emotioneel gedicht
vol met dertien in het dozijn clichés, waar de honden geen brood van lusten.

Alfons begeeft zich in een bos met miljoenen intellectuele bloemen
en jij, als lezer voor eeuwig onzichtbaar, laat de bloem zakken
alsof het een zak met stront is waar een proleet zijn behoefte bij doet.

Bedankt, Alfons hoopt dat je dan ook je eigen stront opruimt, want hij heeft wel iets beters te doen.


© september 2009 – november 2011 - februari 2012
Mobar Vorstkasteel, Amsterdam.

( maandag 13 juli 2009)


Heimwee, een getuigenis

Altijd met mijn getuigenis
dat ik eenzaam zwerven wil
voor volmaakte vervreemding
ik heb er geen andere woorden voor
het is niet anders
ik blijf een vreemde
Jezus aan het Kruis
God, even Boodschappen doen
met een Buitenbeentje
denk ik aan de kleuterjuf
die mij een gebakje voerde
tijdens mijn aardse glimlach
die prille tijdelijkheid
omdat ik stiekem onder haar rok keek
die onvolprezen drang naar vrijheid
is mij altijd bijgebleven
zoals de kleur licht blauw
de zoete moedergeur van melk
die mij het zicht belemmerde
op een trouwe knaap der liefde
droeve treurnis overviel mij
als een herfstschaap in de regen
altijd met mijn getuigenis.
...

Schrijver: Mobar Vorstkasteel, Amsterdam.

Olifantenmelk

...

(zondag 26 juli 2009)


Loterij van de nacht

Ik vraag me soms wel eens af
of je nog bij je volle verstand bent
en dat knaagt aan me
zelfs de wolf in de tuin
is bij zijn volle verstand
als hij jankt naar de maan
jankt er niemand terug
omdat liefde niet bestaat
door zoveel vergeten keren
maar van het ware leven
moet jij nog heel veel leren
daarom ga je me verlaten
en dat knaagt aan mij
zelfs het konijn in de keuken
knaagt niet zoveel
als jij knaagt aan het geweten
van mijn ziel, de oorsprong
van mijn onbegrepen humor
kan ik niet goed beoordelen
ik heb je nooit echt leren kennen
je was als een vreemde schaduw
die wilde dansen uitvoerde
op het behang van de slaapkamer
waarin ik sliep, om niet te verzuipen
in die ontzielde menselijke wanhoop
die je zorgvuldig over mij heen stortte
beetje bij beetje, maar op het laatst
helemaal, totdat de emmer overliep
wanneer je thuiskwam uit de kroeg
en ik daar in die luie stoel zat
met het lot nog in mijn hand
want jouw naam stond in de krant

de krant van nachten armoe duister.


Schrijver: Mobar Vorstkasteel, Amsterdam.

Naadloze - regen

....

Jij lieve droomziel


Droomplezier zo onbevangen
vastgekleefd aan jouw verlangen
gaat naar buiten, vrolijk fluiten
voortaan geen tranen meer met tuiten
is nu bevrijd uit ongenoegen
er zit geen rot meer in de voegen
heeft zich gezondigd uit verwarring
maar was ook bang voor de verstarring
heeft nu begrepen: " mensen weten "
waar zijn inborst heeft vergeten
in het vertalen naar zijn liefde
die in onhandigheid zo griefde
lijdt hij zijn spijt in droef vermoeden
zal voortaan menigeen behoeden
van het oordeel over onschuld
schrok zich best een dikke bult
maar gaat nu verder met zijn zaadzak
de vogels fluiten op het nachtdak
van zijn dromen over de toekomst
waar de lente nog een wolk fronst
straalt zijn vreugde door de straten.

"De eeuwige optimist."

Schrijver: Mobar V.

Droomverleden

Enkele gedichten:

Faalangst besprong me


Maar ooit zag ik,

de duisternis in zeven sloten
eenzaam, maar zielig dat nooit
en met waardigheid, zwijgzaam genoten
ik liet me niet afzakken tot het syndroom
van jarenlange ontkenning
zag me zelf nog in de spiegel
als een werkelijk beminnelijk spook
ontweek ik niet langer de kieren
of het lijfspel van vreugde
ik ontwaakte soms naakt
op het pallet volmaakt geluk
schilderde ik jou dikwijls zonder humor
maar met een regelmatige geest
en een weldenkend hart.


Schrijver: Mobar V.

Mistig weerzien bij de vijver


Haar jurk glimt nog naar kansrijk
ze schroomt er niet voor om te blozen
zoveel dichters bij elkaar, dat wordt geijkt
zij heft het glas, kracht van het woord
glimt in haar ogen, over haar wangen
valt de nacht af, zonder vragen
even naar buiten voor een gezonde peuk
nog even wachten, ze ligt in een deuk
de nicotine mag de pret niet drukken
van haar behaagspel, dat ze speelt zeer sluw
want buiten roken gaat het wel lukken
om te overtuigen met haar woordenpracht
ze is al jaren een van mijn favorieten
omdat zij rokend kust de duisternacht
weer van haar dichten kan genieten.


Schrijver: Mobar V.


Zo veel pijn in droom verloren


Heeft zo veel pijn in droom verloren
zowel in diepste duister als in helder licht
ziet vaak uit armoede zoveel kunst geboren
en schrijft uit liefde soms een mooi gedicht
doet zoveel mensen in het duister schuilen
zowel uit medelijden als in droevig dicht
heeft nog de kans niet om echt uit te huilen
voelt wel tranen maar geen geschikt gezicht.


Schrijver: Mobar V.

Winterstrohalm

Enkele gedichten uit het verleden,
geschreven door Mobar.

Donkerste maanden voorbij


De donkerste maanden zijn voorbij
de winter is nu halverwege
het lijkt wel eeuwig herfst te zijn
de wind blaast zonder zegen
een weinig licht, zien wij nu terug
uit jaren stil verleden, ademen wij vlug
een vleugje weemoed, om te wegen.


Schrijver: Mobar Vorstkasteel.


Vroeg


Je vroeg
misschien het tegenovergestelde
van wat ik aan jou had gegeven
je begreep waarschijnlijk niets
van hoe ik mij had gevoeld
ik gaf je het verkeerde
en dat was voor jou een reden
misschien dat je niets leerde
of was je gauw tevreden
je vroeg misschien niets meer
dan ik je had kunnen geven
maar ik voel voor jou niets meer
en ga weer verder met mijn leven
je vroeg misschien te vaak
hoe vroeg ik ook mocht vragen
mijn vragen kwam te vroeg
je ging verder met het zagen het zagen
en het gezwoeg kwam vroeger
nooit met vragen maar hoe vaker
jij het ook vroeg ik was je vergeten
honderd dagen het is nu nog te vroeg
en gevuld moeten de magen
als jij daar in de kroeg
aan het bier weer loopt te kragen
als jij mij ooit nog vraagt hier vroeg
de morgen uit te baten
hoop ik dat je verdaagt
en ergens anders loopt te blaten.



Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

gebruikt voor een nieuw gedicht.

Blut - Emoties in bedwang

Blut

We zijn blut
het laatste restje liefde
was minder duurzaam dan geld
uitgegeven met een hart van steen
je hebt mij in de ziel geraakt
alle emoties samen uitgebraakt
door met alle bezwerende woorden
mijn onschuld wreed te vermoorden
en door mijn pincode te stelen
zodra jij je ging vervelen
kocht je stoelen via internet
en bij de genekte man een hemelbed
waarin je worstelde met leven

ik heb jou toen lakens nog gegeven
totdat de waanzin eindelijk insloeg
en je mijn laatste dubbeltje ook vroeg.




Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Emoties in bedwang


Hij voelt verdriet van top tot teen
kan nergens met gedachten heen
neemt nog een slok zoete liefdesdrank
gaat languit liggen op de vensterbank
voortaan is hij niet eenzaam meer
dat doet hem huiveren keer op keer
houdt hij zijn emoties stil in bedwang
maar innerlijk is hij heel erg bang
denkt dat hij het echt niet goed weet
maar meet zijn gedachten, o zo breed
de nacht begint, het is al laat gedaan
is er eindelijk een vrouw in zijn bestaan
of in het bed, dat hij betreedt
schrijft hij daar brieven naar de maan

en is zij bij hem weggegaan.


Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

2009 - Verdwenen - Avondluik

Verdwenen




Ook ik heb Belinda
nooit meer terug gezien
dat weet je nu
vertel het maar aan iedereen

ze vertrok met een boot
gemaakt van klompen
hees de zeilen in de wind
en kwam met een zuchtje
op een eiland terecht

ze schreef de eerste tijd
nog brieven
die werden bezorgd
door de arbeid van een koppeltje
onaangepaste postduiven

maar later bleef het stil
vernam ik verder niets
en verzon ik dat ze zweeg

vanuit een aards en donker zwijgen.



Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Avondluik


Hier spiegelt mijn schaduw
in avondlicht, de begroeiing
aan de slootkant, hoor mijn echo
ontvlucht uit mijn geweten
ik was een kind
was ik een kind
droeg jij mijn glimlach
in de innerlijke binnentas
die bonte bos blote bloemen

voor het geïsoleerde raam
de buren glurend
naar krankzinnigheid
ik hoorde die waanzinnige lach
jij droeg de droomtas
naar de verandering
waar een kerstboom stond
had jij ooit de naakte billen
en ik het dweepzuchtige
als ware trouwe vrienden
tussen eeuwenoud stro

twee paar benen in een kribbe.


Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Avonddroom - Geheugen

Avonddroom

Hier herinnert jouw hart
de verdediging, een schaakspel
tussen man en paardmerrie
blust jouw ziel de open haard
de wereld van brutale mensen
opgepoetste hersenschimmen
schematisch dansen aan de muur
gebonden droomverlangens

jouw eigen ik,
en tussen toen en nu, de avond
slechts vage herinneringen
aan de doorleefde koningin
in haar wit gewijde onderjurk
haar zacht verzorgde hand
gebarend reikend naar

de zwarte porseleinen theepot.





Schrijver: Mobar V.




Geheugen



Door warrig geheugen
het gebroken ijs ontlopen
dusdanig ontroerd dat verder
bevriezen geen doel meer had
was ik tot de conclusie gekomen
om mijn eigen woorden begrijpend
moest ik de maan weer zien schijnen
boven duinen en de zee
mezelf even knijpend
wat mij tot dichten deed besluiten

in het blikveld
van mijn dromen, herinnerde ik
dagen van vroeger vragen
besluitend zonder antwoorden
doorliep ik de wanen en deed

een broek aan voor de nacht.


Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Heimweehut (het verleden)

Vier korte gedichten uit 't verleden
geschreven door: Mobar Vorstkasteel.

Fictie!

Hij , eindelijk ook ik, herinnert zich

de dag, zodra de nacht voorbij gaat
toen bewondering omsloeg in haat
en niemand voor de Paus op kwam
terwijl hij met zijn lul zat vastgevroren
aan een po die ook dienst deed als
soepkan, want hij was weer aan de soep
man, en zo scherpzinnig als een loep
met verstand van hondenpoep
toen bewondering omsloeg in haat
beleefde ook de clown zijn spagaat

en kwam het busje weer te laat.



Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Draag de kracht


Draag de kracht
van nacht en zwakke rug
verlaat de onmacht
verkleed je vlug
als droomfantoom
en leven zinloos
bedenk je stug
dat jij niet verkoos
om machteloos te zijn
in dit seizoen
vol hoop bekoren
geef de spiegel een zoen
voel je niet meer verloren.

Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Woekerende leugens


Sommige mensen krijgen vleugels
tussen woekerende leugens
geloven ze in zichzelf

ik deel dat optimisme niet
ook al maakt het mij niet somber
het brengt mij tot een zwijgen

een nooit meer willen praten.


Schrijver: Mobar V.



Donker valt de nacht




Mezelf een beetje
niet helemaal die komiek
of die zonderling van vroeger
nog in korte broek op weg
in de straattaal van mijn schaduw
vermoei ik mijn nachten
nabij de trotse pruimenboom
geef ik mezelf een beetje leven

in mijn wolvengehuil gebleven.



Schrijver: Mobar V.

Ooit was hier

Ooit was hier:
Een zwijgend publiek.

Ooit was hier nog jouw liefde tussen kieren van dromen
onder tranen van wanen verder dan een hart gekomen
betraden wij aan zee, het hotel
en witte duiven vlogen
tussen meeuwen opgetogen
veerde het bed met ons genoegen
dikke dames in de kroegen
sliepen nachten aan jouw tepels
ik verzamelde de lepels
waarmee jij de pap had opgegeten
omdat jij mij soms was vergeten
besloot ik een boterham te happen
dacht dat jij dat wel kon snappen
maar jij werd kwaad, het was de laatste
boterham, die ik in huis had
en jij had liever geen ovenpatat
tussen die kieren van mijn dromen
tijdens het treuren van jouw zeuren
is er traantocht langs de deur gekomen.





Schrijver: Mobar Vorstkasteel.

Leesbare tijd

Het is vier minuten over vier, en vier seconden later...

Onder de regen naar de binnenstad







Je brengt jouw zorgen onder de regen naar de binnenstad
waar een vrouw van het leven haar olifantenhuid inzeept
met een goedje uit de tropen
je doet het nog zo slecht niet, kunt altijd blijven hopen
dat niemand werkelijk ziet hoe jouw verdriet verkropt
in het verdringen van de armoede
waar je nooit om hebt gevraagd
doch dat doet niets ter zake, jouw lichaam is hier welkom
om de straten te bevolken
kijk alsjeblieft niet achterom
er is wat sterrenstof onder wolken gedoken
de regen is zo smerig dat het begint te spoken
tijdens het slenteren naar het bedrijfspand
waar haar gewilde troostliefde
je meeneemt uit jouw dromen
die nimmer nuttiger zijn geweest
dan jouw schaduw, die nooit thuis gaf
door ellende, teveel doorleeft
achter oren die niet meer luisteren
tegen beter weten in gedwongen
om alle zinnen droog te houden.



Schrijver: Mobar Vorstkasteel.
Auteur van de bundel: Wolf in de vijver.
Tekenaar van: Karaktergeboomte.

Zaterdag 11 juli 2009

Jouw hand kussen

Mocht er toch nog iets veranderen
aan jouw besluitenloosheid
die achteraf
altijd tijdelijk is, maar zoveel zorgen geeft
dan hou ik mij aanbevolen
en ben ik
voor de rest van mijn leven
onschuldig tegenover alles
wat er nog fout kan gaan

ik moet jouw hand kussen
omdat jij
de wereld kunt veranderen
zoals niemand eerder dat ooit
heeft gedaan in het pogen
klaar te staan, voor de minnaars
in de regen, met alle liefde
in samengetrokken harten
die toegeeflijk bonzen
in natuurlijk minnaar zijn

ik was ooit zo lelijk
dat zelfs de nacht mij uitbrak
in het verdoemde mezelf zijn
waarin ik teruggeworpen werd
naar meer ongrijpbare onzekerheid
dan ik als rijpe kerel kon verwerken

wat zijn jouw vingers mooi
jouw nagels nog een beetje knullig
maar wel voldoende voor een mooie vrouw

jij hoeft mijn niets te vragen
het is zo wel genoeg
soms ben ik zelf die zwerver
die ongelukkig gedreven tiener
met zwart, als treurig sjiek
oneindig stoer om de randen van mijn ogen
die niets meer zien dan ze kunnen zien
totdat ik voel dat jij mij kunt betasten
dat jij mijn kont kan bevatten
en dat we kunnen dromen
na de daad, die we voltooien
op de meeste bizarre plekken

nee, je krijgt jouw hand niet terug
ik ben nog niet uitgekust
ik wil jouw vingers blijven kussen.







Schrijver: Mobar Vorstkasteel,
auteur van de bundel: Wolf in de vijver.
Tekenaar van: Karaktergeboomte.