Aandacht

Aandacht


Het zijn niet zij, die aandacht verdienen
die altijd aandacht krijgen
maar zij die het meeste durven vragen
ze zullen ‘t krijgen, omdat ze niet zwijgen
en achter zware zwarte ellebogen
schuilen de meest ultieme dogmakerken
achter goed bedoelde sterkte
schuilt het intiemst bedoelde graf

zodra ook de levenden zwijgen.

Schrijver: Mobar V., Amsterdam.


Stilte droom


Een hart voor veranderde werelden,
zwaluwen op zoek nabij het strand
omhelzen tijdens een zomeravond
een glaasje cider bij de krant

een hoofd voor op de salontafel
vertegenwoordigt de leesbare ziel
in andere tijden, kom je terug

naar waar je nooit geweest bent.


Schrijver: Mobar V., Amsterdam.

Wildernis


Wees
een wees in de wildernis
de buitenhuid scherpt
binnenthuis
waar pa en ma steeds ruzie maken
verberg jij dromen onder het laken
drupt een oude waterkraan
een roestbruine weemoed
die mij veel te brutaal overkomt
dit is niet jouw thuis
ik scheur mijn teksten uit het dagboek
van een ander met een aangenaaide penis

ik ben de zoon van een trauma,
maar ik vecht mij terug
in dat stromend taalgebied
vraag je mijn woorden ter overweging
mijn wortels ter veredeling
en krachtig zingen van de nacht
geen moment van vergeving maar in opluchting
laat je mij niet meer alleen
daar in de woeste tuingeest
van het zwervende derde been buigen bomen
woeste dromen tegen alle richting in
waanzinnig op weg naar het einde,
gooi ik jouw fiets weer van de groene heuvel
laat jij je waaien door dit droeve euvel
onze benen bekrast door de braamstruiken
struikelend over zoveel verraad
op een dag terwijl je weet
dat ik je graag mag,

ik heb nog wat lijken onder het bed,
tijdens een herfstdag in de wildernis
die dag dat ik eigenlijk denk, dat ikjouw gedichten
zou moeten lezen in plaats van mijn eigen gedachten
als een dronkaard eenzaam te vrezen,

maar je ziet het al aan mijn gezicht
er heerst een beest in iedere zin
ik hunker naar het vreemde leed
dat ik bemin
van mijn gedachten gaan er werelden
niet over een enkele nacht ijs
of vallend blad, door zon gebroken
liefhebben van tranendalen

tussen jouw tepels
tenen kussen zinnen met dezelfde dunne vingers
die de dageraad beminnen,

drupt de oude waterkraan
een roestbruine melancholie
die nog steeds brutaler wordt,
maar ik vecht mij terug
in dat stromend taalgebied
vraag ik jou mijn woorden te overwegen,

alsjeblieft, verlaat me niet .


2 september 2008

© juli 2009, Mobar