Het zoete duister

...

Man onder de maan


De inheemse dromen van het innerlijke geheugen.
Enkele sfeerschetsen uit 't verleden.

Het innerlijke geheugen van de bescheiden dichter Alfons A.


Het geheugen is tijdens deze bijzonderevakantie in de stijgbeugels
van het gewetenreizen onder de blakerende zon.
Dit leven met wat dromen de moeite waard maakt, voor een reis naar het Zuiden.
Het eenvoudige leven in een tent, benauwd van zeewier en zoute haring, goedkope wijn uit het land van de ontheemden, door de onzin en het bewerken van de droomtuin.
De onuitputtelijke genadeslag van de kracht van een wellustige geest en het onzijdige materiaal,
zonder vorm, slechts een substantie in het dagelijkse leven als een donkere geest in ballingschap verstoten van het menselijk intellect. Wie heeft het recht Alfons te verstoten en hem tegelijkertijd afstandelijk te noemen? Wie heeft er eigenlijk het recht hem te benoemen met alles wat er leeft in zijn/haar geest?
Zijn gedichten gaan over zijn ratio, so what?, moet iedereen het over zijn gevoelens hebben,
Niemand kent hem hier, hij is een schrijver, hij heeft voor een pseudoniem gekozen omdat hij wil schrijven zonder dat men zich met hem als persoon gaat bemoeien.
Er zijn er hier zat die met een veel anoniemer pseudoniem werken
en dan vervolgens heel persoonlijk gaan doen omdat ze zich achter een masker verschuilen.
Dus hou het bij Alfons Antana, en noem mij niet ongevraagd Molenaar,
en bemoei je niet met mijn persoonlijk leven wanneer ik een keer een grapje maak
onder alweer een smachtend emotioneel gedicht
vol met dertien in het dozijn clichés, waar de honden geen brood van lusten.

Alfons begeeft zich in een bos met miljoenen intellectuele bloemen
en jij, als lezer voor eeuwig onzichtbaar, laat de bloem zakken
alsof het een zak met stront is waar een proleet zijn behoefte bij doet.

Bedankt, Alfons hoopt dat je dan ook je eigen stront opruimt, want hij heeft wel iets beters te doen.


© september 2009 – november 2011 - februari 2012
Mobar Vorstkasteel, Amsterdam.

( maandag 13 juli 2009)


Heimwee, een getuigenis

Altijd met mijn getuigenis
dat ik eenzaam zwerven wil
voor volmaakte vervreemding
ik heb er geen andere woorden voor
het is niet anders
ik blijf een vreemde
Jezus aan het Kruis
God, even Boodschappen doen
met een Buitenbeentje
denk ik aan de kleuterjuf
die mij een gebakje voerde
tijdens mijn aardse glimlach
die prille tijdelijkheid
omdat ik stiekem onder haar rok keek
die onvolprezen drang naar vrijheid
is mij altijd bijgebleven
zoals de kleur licht blauw
de zoete moedergeur van melk
die mij het zicht belemmerde
op een trouwe knaap der liefde
droeve treurnis overviel mij
als een herfstschaap in de regen
altijd met mijn getuigenis.
...

Schrijver: Mobar Vorstkasteel, Amsterdam.