zaterdag 2 maart 2013
De nacht op het verlaten strand
Voor iedereen die mij niet kent, en nooit zal leren kennen, en voor alle mensen die mij plotseling vergeten zijn door te dromen in het duister, met slechts één verlangen, de behoefte mij uit het geheugen te wissen, door nooit meer aan mij te denken. Dit nachtelijke avontuur is de letterlijke weergave van een droom, zoals ik mij die kan herinneren, door de letterlijke betekenis ervan. Ik, Thomas bevond mij op
een verlaten strand, met een vrouw die ik slechts in dromen had leren kennen.
Het was op datzelfde verlaten strand, bij dat kampvuur en zij stond daar naakt.
Ik keek haar in haar mooie reebruine ogen, ze schreeuwde, radeloos, eenzaam, naakt.
Ze was woedend over wat ik haar had verteld. Mijn eenvoudige leven als ongelovige Thomas was haar in het verkeerde keelgat geschoten. Ze kon niet langer meer naar mijn simpele woorden, de woorden van een gewone man, luisteren.
Ze was verliefd op een Goddelijk persoon, maar door de lethargie waarin ze haar leven doorbracht, voelde de liefde koud aan, kouder dan aan te geven was door middel van een thermometer. Een geestelijke koude, die zelfs de meest bevroren zielen verder deed bevriezen, totdat er niets meer te bevriezen was. Ze stond bekend als ijskoningin, een dame met een bevroren hart en een roestig ego.
Ik probeerde haar te ontdooien, maar ook mijn woorden waren zinloos, omdat het menselijke woorden waren. En juist de menselijke woorden hadden haar bedrogen, hadden haar al die jaren voor gelogen. Woorden die niet langer betekenis hadden,
die door de herhaling alle betekenis hadden verloren. Nu was zij leger dan ooit, ik hield haar hand vast, wilde haar troosten. Ik had bijna spijt dat ik haar ooit iets had verteld, maar ik kon niet zwijgen. Zij moest het weten. Ik gooide wat brandhout op het vuur. Mijn wenkbrauwen trilden van de zenuwen, zoals ze altijd deden wanneer ik zenuwachtig probeerde te vertellen, dat ik, ondanks alles wat er in het verleden gebeurd was, van haar hield, en dat ik haar niet opnieuw zou verlaten. Ik zag haar tranen, alsmaar haar tranen, warme tranen, veel verdriet. Het was op hetzelfde strand, bij dat kampvuur. Ik moest haar troosten, maar zij liet zich niet troosten, zij was ontroostbaar geworden door haar eenzame leven. En ze wilde niets van mijn leven weten, zo ver vandaan was ik werkelijk van haar vandaan in haar gedachten.
Ze moest weer helemaal opnieuw beginnen, maar dat wist ze zelf ook wel, dat hoefde ik haar niet te vertellen. Eerst een beetje doodgaan, geestelijk sterven en dan opnieuw beginnen
Er zat een huivering in mijn denken, ik kon haar ook mijn ellende schenken, maar ik kon voor heel even, geen ellende meer bedenken. Ik had mijn eigen zorgen, grote zorgen over de toekomst. Ik warmde mijn ziel nog wat aan het vuur en besloot ook te gaan huilen. Ik bleef de hele nacht huilen bij het vuur en dacht aan mijn moeder, maar ik wist tijdens het huilen, dat mijn moeder niet aan mij dacht, en dat zelfs moederliefde kon slijten op de lange duur. Ik hield plotseling mijn hart vast en kneep haar in haar handen. Daarop gaf zij mij te kennen, dat de nacht lang had geduurd. De wind van zee voelde koud aan, we besloten weer terug naar het dorp te gaan, maar ik voelde dat de eenzaamheid haar voorgoed gevangen zou blijven houden.
*
© september 2009, mobar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten