Stad in schemerverlangen (Miniatuur)

Geschreven door mobar

Nog een keer daalt de herinnering naar toen, die dag, de mooie bloemen. Er bestond onvoldoende tijd, en er was weinig geluk. De stad rook naar voorjaar en zuurstof. Jij zou je nergens mee bemoeien maar stond plots op de stoep met vragen waarop Violette geen antwoord wist. En toen je weer weg was hees ze haar broek op, vroeg zij zich af waar je was gebleven. Zij bleef alleen in dat leven van louter liefde geven. In de natuur die voorbij kwam filosofeerde ze niet over twijfel. Violette liep niet mee met het nieuws om in de oude Volksbuurt te schrijven over een poëtische werkelijkheid die zich daar ergens zou moeten bevinden. Toen de cabaretier even niet oplette was de snotneus werkelijk zichzelf, geheel ontdaan voor altijd pleite. In mistig schemerverlangen wuifden bloemen naar de woordenzee, in haar dagboekje opgeschreven, gaf ze wijze aanwijzingen aan de oude man. De hulpbehoevende zonderling die bleef vrezen voor de afstand. Het was misschien een mystieke werkelijkheid die alleen in dromen bestond, die een gevoel gaf aan de stad, toen jij als minnaar was verdwenen. Als een dauwdruppel die niet kon wachten op het zonlicht tussen woorden die door het verstandsbeeld niet bestonden zonder bestaansrecht, was je opgelost in warmte van genegenheid, zonder afscheid te nemen.